غزال زیاری: اگر تا حالا به هواپیماهای قدیمی بوئینگ نگاه کرده باشید، احتمالاً متوجه شیشه‌های کوچکی شده‌اید که درست بالای سر خلبان قرار داشتند؛ این پنجره‌ها “پنجره‌های ابرو” نام گرفته بودند و هدف طراحی آنها فقط برای زیبایی نبود، بلکه این پنجره‌ها، زمانی نقشی حیاتی در زنده ماندن خلبان‌ها و مسافران ایفا می‌کردند.
در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی، زمانی که خبری از GPS و خلبان خودکار نبود، خلبان‌ها برای پیدا کردن مسیر و تشخیص موقعیت، به چشم‌هایشان و این پنجره‌ها متکی بودند و در پروازهای شب، از همین پنجره‌های کوچک برای رصد ستاره‌ها و ناوبری استفاده می‌کردند. در حقیقت این شیشه‌های زاویه‌دار به خلبان‌ها کمک می‌کردند تا در چرخش‌های تند یا هنگام فرود، دید بازتری داشته باشند؛ چیزی که گاهی مرز میان مرگ و نجات بود.
اما با پیشرفت فناوری، همین “ابروهای نجات‌بخش” به‌مرور از قهرمان به مزاحم تبدیل شدند. خلبانان از تابش آفتاب شکایت داشتند و خیلی از آنها حتی روی شیشه‌ها را با نوار می‌پوشاندند! تا اینکه در سال ۲۰۰۵، بوئینگ تصمیم گرفت برای همیشه این پنجره‌ها را حذف کند.
دلایل این تصمیم ساده اما منطقی بود: هر پنجره اضافی یعنی وزن بیشتر، احتمال نشت و مصرف سوخت بالاتر.
حذف این شیشه‌ها وزن هواپیما را حدود ۹ کیلوگرم کم کرد، صدای کابین را کاهش داد و دمای آن را کنترل‌پذیرتر ساخت. به‌این‌ترتیب، دنیای هوانوردی بی‌سروصدا با یکی از آخرین نشانه‌های عصر طلایی پرواز خداحافظی کرد. امروز آسمان‌ها پر از جت‌های بی‌آبرو اما دقیق هستند؛ هرچند دیگر آن چهره انسانی و نگاه کنجکاو بوئینگ‌های قدیمی را ندارند. برای مطالعه ادامه مقاله اینجا کلیک کنید.
۵۸۳۲۱
